Temptations....

  എന്ന് മുതൽ ആണു ഷെർലക്ക്‌ ഹോംസ്‌ വായിച്ചു തുടങ്ങിയതെന്ന് കൃത്യമായി ഓർമ്മയില്ല... ആദ്യമായി ഡിക്ഷണറിയോളം വലുപ്പമുള്ള പുസ്തകം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക്‌ വായിക്കുവാൻ പോലും മടിയായിരുന്നു... പതിവ്‌ രീതി അനുസരിച്ച്‌ എല്ലാ പുസ്തകവും ആദ്യം രുചിച്ചു   നോക്കുന്ന സ്വഭാവം ചേചിക്കു തന്നെ ആയിരുന്നു... കൊണ്ടു വരുന്നതും ആൾ തന്നെ.. പക്ഷെ പതിവിൽ നിന്ന് വിപരീതമായി ഒറ്റയിരിപ്പിനു മുഴുവൻ വായിച്ച്‌ തീർന്നിട്ടും പിന്നെയും പിന്നെയും അത്‌ വായിക്കുന്നത്‌ കണ്ടപ്പോൾ ഇതിനിതെന്ത്‌ പറ്റി ? .. വട്ടായി പോയൊ എന്ന് ആലോചിചു ഞാൻ...പതിവു പോലെ കഥ പറയിക്കാൻ പിന്നാലെ നടക്കലായി ..പക്ഷെ ഇത്തവണ ഒരു രെക്ഷയും ഇല്ല..ഞാൻ സ്വയം വായിച്ചാൽ മതി..എന്നാലെ ത്രില്ല് കിട്ടൊള്ളൂ അത്രെ... എന്നിട്ട്‌ സാമ്പിൾ വെടിക്കെട്ട്‌ പോലെ ബാസ്കർവ്വില്ലിലെ വേട്ട നായയുടെ ഒരു തുടക്കവും പറഞ്ഞു തന്നു... ക്ഷമ തീരെ ഇല്ലാത്ത ഞാൻ അവസാനം അത്‌ കയ്യിലെടുത്തു.....ഷെർലോക്ക്‌ ഹോംസിനൊടുള്ള ആരാധാന മൂത്ത്‌ പ്രാന്താകാനുള്ള തുടക്കം ആയിരുന്നു അതെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല....ഒറ്റയിരിപ്പിനു നോവലും കഥകളും എല്ലാം വായനയോട്‌ വായന...കേസിനു തുമ്പ്‌ കണ്ടുപിടിക്കുന്നതും തെളിയിക്കുന്നതും എല്ലാം അന്തംവ

ചില നേരത്ത്‌ ക്ഷണിക്കപ്പെടാതെ ചില അതിഥികൾ കടന്നു വരും.... സന്തൊഷത്തിന്റെ ഒരു പൂക്കാലം മുഴുവൻ തരും.... പക്ഷെ ജീവിതം മുഴുവൻ വേദനിക്കുവാൻ ചില ഓർമ്മകൾ ബാക്കിയാക്കി അവർ വിട പറയും. അവർ വന്നതെന്തിനെന്ന് ചോദിച്ചാൽ പോലും ഒരുത്തരം കണ്ടെത്താൻ നമ്മളെ കൊണ്ട്‌ കഴിയില്ല. അവർ വരുന്നതിനു മുൻപ്‌ നമ്മൾ എന്തായിരുന്നുവെന്നും എങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്നും ഓർക്കാൻ പോലും സാധിക്കാതെ ഒരു മരവിപ്പ്‌ മാത്രം ശേഷിക്കും. അവരെ സ്വന്തമെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നത്‌ നമ്മുടെ മാത്രം തെറ്റാൺ...!

  "ബോധ മനസ്സ്‌ പറയുന്നു അപരാധിയെന്ന്....... ഉപബോധ മനസ്സ്‌ പറയുന്നു നിരപരാധിയെന്ന്.... എന്റെ ചിന്തകളെ കാർന്ന് തിന്നുകൊണ്ട്‌ എന്നെ അപരാധിയാക്കുന്ന ബോധ മനസ്സിനെ ഞാൻ വെറുക്കുന്നു.... എനിക്ക്‌ അൽപപ്രാണനും സമാധനവും തരുന്ന ഉപബോധ മനസ്സിനെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നു... ആ മനസ്സ്‌ എന്നെന്നെക്കുമായി തരുന്ന നിദ്രയെ ഞാൻ അതിലേറെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.... എന്നെന്നെക്കുമായി..!"

  ഇന്നുച്ചയ്ക്ക്‌ ഒരു പിടി ചോർ വാരി തിന്നുമ്പോൾ ഓർമ്മയുടെ തിരയിളക്കം വന്നു എന്റെ തലച്ചോറിൽ.. വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ്‌ ഇത്‌ പോലെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വേണ്ടി കിളിമുട്ടയെന്നും,പല്ലിമുട്ടയെന്നും പറഞ്ഞു ചോർ ഒരുളകളാക്കി എന്നെ ഊട്ടിയതും... വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാലും പിന്നെയും പിന്നെയും തന്നതും.. തൊടിയിൽ എന്റെ പിന്നലെ ഓടി നടന്നതും... എന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ പിന്തുടർന്നു എന്റെ വീഴ്ചയിൽ താങ്ങായതും.... പനിച്ച്‌ കിടന്നു പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ണിൽ വെള്ളം നിറച്ച്‌ എന്റെ അരികിൽ ഇരുന്നതുമെല്ലാം എന്റെ കണ്ൺ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു... ഈ ലോകത്ത്‌ ആത്മാർത്ഥത എന്നൊന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത്‌ ഞാൻ ആദ്യമായി കണ്ടത്‌ എന്റെ ഉമ്മയിലാൺ...ഒന്നും തിരിച്ച്‌ കിട്ടുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചല്ല അവർ അത്‌ ചെയ്തത്‌... നന്ദി എന്ന വാക്ക്‌ പോലും അപര്യാപ്തമാവുന്നത്‌ അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിനു മുന്നിൽ ആണു.. കൂടെയുള്ളപ്പോൾ ഒന്നു പരിഗണിക്കുകയോ ശ്രദ്ധിക്കുകയോ പോലും ചെയ്യാതെ നമ്മൾ വിട്ടുകളയുന്നവർ... അവരെ എപ്പൊൾ വേണമെങ്കിലും കാണാം എന്നു പറഞ്ഞു തഴയുന്നവർ... .അവർക്ക്‌ നമ്മളെ ആവശ്യമുണ്ട്‌.... പറയാതെ പറയുന്ന ആ വാക്കുകൾ കേൾക്കാൻ കഴിയണമെന്നു മാത്രം....

  ഞാൻ ഏഴാം ക്ലാസിൽ പടിക്കുമ്പോഴാണു ആദ്യമായിട്ട്‌ ഹാരി പോട്ടർ ചിത്രങ്ങളുടെ സി ഡി കയ്യിൽ കിട്ടുന്നത്‌..അന്ന് ആദ്യത്തെ രണ്ട്‌ ചിത്രങ്ങൾ ആയിരുന്നു പുറത്ത്‌ ഇറങ്ങിയിരുന്നത്‌...കയ്യിൽ കിട്ടുമ്പോൾ ഹാരി പോട്ടർ എന്താണെന്നും ആരാണെന്നും ഒന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു....പക്ഷെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പൊ കൂടുതൽ അറിയാൻ ഉള്ള ആവേശം ആയിരുന്നു...അന്നത്തെ ഡയൽ അപ്പ്‌ കണക്ഷനും വെച്ച്‌ ഇല്ലാത്ത സ്പീഡിൽ നെറ്റിൽ പരതി അങ്ങനെ ഒരു സൈറ്റ്‌ കണ്ടു പിടിചു..മഗ്ഗിൾ നെറ്റ്‌.കോം..പിന്നെ ഒന്നും പറയണ്ട..അടുത്ത ബുക്ക്‌ ഇറങ്ങുന്നതും..അടുത്ത പടം ഇറങ്ങുന്നതും തുടങ്ങി ഡാൻ റാഡ്ക്ലിഫ്ഫും എമ്മയുമെല്ലാം അനങ്ങുന്നത്‌ വരെ അന്വേഷിച്ച്‌ കണ്ടുപിടിക്കുന്ന നിലക്ക്‌ തലക്കു പിടിച്ചു...സ്കൂളിൽ എന്നെ പോലെ താൽപര്യം ഉള്ള മറ്റൊരു കക്ഷി കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു..പക്ഷെ മൂവർ സൻഘം തികക്കണമെങ്കിൽ ഒരാളും കൂടി വേണമല്ലൊ..കൂട്ടത്തിൽ ആളുണ്ട്‌..പക്ഷെ ആൾക്കൊന്നും അറിയില്ല..എന്തെങ്കിലും ആവട്ടെ..വഴിയെ പടിപ്പിക്കാം എന്ന് കരുതി കഥ പറഞ്ഞു കൊടുക്കൽ യജ്നം ആയിരുന്നു പിന്നീട്‌..   ഞങ്ങളുടെ അതേ ഭ്രാന്ത്‌ മൂന്നാമത്തെ ആൾക്കും പകർത്തി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ കൃതാർത്ഥരായി..പിന്നെ സ്ക്കൂളിൽ ചെന്നാൽ

  I don't know why am I penning this down now. I just wanted to write this before it fades away from my memory and fall behind the curtain of time. Gratitude is the least I could say to the people and the school who made me who I am today as a person. I feel that the best of my personal evolution was during my school days and PG days. School days!!! it is a totally different saga,12 long years -A journey with 78/74 students together .(it changed as you progressed your classes) but it was in seventies always. 74/78 beautiful flowers we were. I should better call them 74 beautiful "little Flowers". we had been through thick and thin. From kindergarten to the 10th standard. Indeed a long journey and there itself I have experienced how the equations with people changes over time and as you grew up how the meaning of friendship changed , how your best friends changed , and how you even understand that there isn't a concept called best friend at all..! Fortunately or unfor